Μπορεί ο διάδρομος του γυμναστηρίου να είναι μια βολική, εύκολη λύση, όμως το υπαίθριο βάδισμα υπερέχει, επειδή αποτελεί μια συνεχή πρόκληση τόσο για τον εγκέφαλο όσο και για το σώμα ολόκληρο. Οι λόγοι είναι πολλοί.
Στον διάδρομο ο εγκέφαλος… αναπαύεται
Η επιφάνεια του διαδρόμου είναι σταθερή και επίπεδη, με αποτέλεσμα οι αισθητήρες του εγκεφάλου, που είναι επιφορτισμένοι να ανιχνεύουν τις ανωμαλίες του εδάφους (λακκούβες κλπ.) ώστε να συντονίσουν κατάλληλα το σώμα, να παίρνουν… ρεπό. Επίσης, όταν δεν υπάρχουν εδαφικές ανωμαλίες, δεν γυμνάζονται όλες οι μυϊκές ομάδες του σώματος.
Ούτε αλλαγές του καιρού συμβαίνουν μέσα στην αίθουσα όπου γυμναζόμαστε, οπότε όλα είναι πιο εύκολα για το σώμα, αφού δεν καταβάλλει προσπάθεια να προσαρμοστεί αναλόγως.
Στο υπαίθριο βάδισμα το μυαλό βρίσκεται σε εγρήγορση
Όταν κάποιος περπατά σε εξωτερικό χώρο, ο εγκέφαλός δέχεται διαρκώς ερεθίσματα από το περιβάλλον, άρα διατηρείται σε εγρήγορση. Η δουλειά του είναι να προσαρμόζει ανά πάσα στιγμή το σώμα στα νέα δεδομένα. Ταυτόχρονα οι στροφές, τα μικρά εμπόδια, οι λακκούβες και όλες οι ανωμαλίες του εδάφους αποτελούν προκλήσεις για το σώμα, που προσπαθεί να διατηρήσει την ισορροπία του χρησιμοποιώντας τους κατάλληλους μυς.
Το ανεβοκατέβασμα στα κράσπεδα των πεζοδρομίων, τα σκαλοπάτια, οι επικλινείς δρόμοι (ανηφόρες, κατηφόρες), όπως επίσης το σταμάτημα και το ξεκίνημα, είναι στοιχεία που συμμετέχουν στο ωφέλιμο παιχνίδι. Το ίδιο και η αντίσταση που προβάλλει το σώμα στον αέρα, αν τύχει να φυσάει έστω και λίγο.
Όλη αυτή η πολυδιάστατη προσπάθεια κάνει τελικά το περπάτημα στους εξωτερικούς χώρους πιο κουραστικό από ό,τι στον διάδρομο του γυμναστηρίου αλλά και πιο εποικοδομητικό. Αν μάλιστα γίνεται στη φύση, τότε αποδεικνύεται πραγματικά αναζωογονητικό.
